الفبی داستانی از حروف است، بردگان نمادین و ضروری کلمات. آنها قرن‌ها به شکلی وفادار، به کلمات شکل داده‌اند، اما مانند بردگان، اجازه تغییر نداشته‌اند. حروف اغلب به تنهایی کامل دیده نمی‌شوند و به عنوان بخشی فرعی از ساختار زبانی کلمات در نظر گرفته شده‌اند.

اکنون، خسته از مأموریت تاریخی و محدودیت‌های اشکال کلاسیک خود، حروف خواستار تغییرند.

الفبی به حروف فارسی آزادی می‌بخشد تا در اشکال و سبک‌های جدید و هیجان‌انگیز نمایان شوند. این حروف، بی‌ثبات و قابل تغییر، دیگر به محدودیت‌های گذشته پایبند نیستند. آنها گاهی نسبت به هم‌نوعان خود حسادت می‌ورزند، مانند زمانی که «ث» از «ن» تقلید می‌کند. کلمات بدون آنها نمی‌توانند وجود داشته باشند، اما حروف دیگر برده نخواهند بود. سفری به سوی استقلال و آزادی آنها آغاز شده است.